Er is bestaat geen weegschaal voor verdriet. En ook geen meetlint. Elke pijn is verschillend en iedere omstandigheid is anders. Toch lijkt het soms alsof er een soort strijd ontstaat om aan te geven dat het ene verlies zwaarder is dan het andere. In kracht of in duur. Wie zijn wij om voor een ander te bepalen dat zijn of haar verdriet minder zwaar is of zal zijn na verloop van tijd? Ik heb in mijn vak helaas vaak tenenkrommende uitspraken gehoord. Van ‘Je bent nog jong, er ligt nog een toekomst voor je open en je hebt tenminste nog een kind van hem’ tot ‘Je man was ziek, jullie hebben in ieder geval nog afscheid kunnen nemen’.
Ongeschreven regels
Er blijken ongeschreven regels in onze maatschappij over hoelang en in welke mate je mag rouwen. Misschien wel één van de grootste dooddoeners in uitspraken: ‘Als het eerste jaar maar voorbij is’. Alsof het tweede jaar minder zwaar zou zijn. Neem Kerst, Oud & Nieuw of een verjaardag, juist het tweede jaar blijkt dan zoveel zwaarder dan het eerste. Bij een ‘nieuw’ verlies staat immers iedereen stil en is er volop aandacht en begrip. In het tweede jaar kan de pijn van het – voor de omgeving inmiddels – ‘oude’ gemis, echter zoveel meer voelbaar zijn. De meeste mensen vinden dat – als alle seizoenen er overheen zijn gegaan – het wel een keertje klaar moet zijn. Komt het verdriet op onverwachte momenten naar boven -soms zelfs vele jaren later- dan kun je vaak niet meer rekenen op meeleven.
